صبح سه شنبه را با سلطانِ صدا، عموحسن آغاز می‌کنم. جادوی صدای شماعی‌زاده جوانه‌ی کوچک امید را در دلم می‌رویاند. شاید تلقین باشد. شاید هم نباشد. به هر حال نمی‌توانم احساسی را که از صدایش در وجودم جریان پیدا می‌کند، انکار کنم.
زنده باشی مرد!
من هر چقدر هم فرهیخته و روشنفکر شوم، تا همیشه کشته‌مرده‌ی صدا و ترانه‌هایت می‌مانم.